Σχόλιο για την ταινία «Camille Claudel, 1915» (2013) του Μπρυνό Ντυμόν
«Από δω πάνω σιγουρεύεσαι πως υπάρχει δυνατότητα απόδρασης – αρκεί να βρεθούν δυο τρία πρόσωπα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν αυτόν που θέλει να δραπετεύσει. Περίεργο να πηγαίνει εκεί το μυαλό μιας γυναίκας που μπορεί να βγει έξω από το άσυλο όποτε το θελήσει. Κι όμως επιμένει να κάθεται κλεισμένη στο φρενοκομείο, ακριβώς όπως οι άρρωστες γυναίκες τις οποίες περιθάλπει. Ίσως εδώ μέσα νιώθει ασφάλεια, ίσως δεν έχει πού αλλού να πάει. Αιφνιδιάζομαι και νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Γιατί; Τι έχει αυτός ο κόσμος που απλώνεται μπροστά μου, που δεν μπορώ να κατανοήσω ή δυσκολεύομαι ν’ αποδεχτώ; Προς τι ο φόβος; Προς τι ο δισταγμός; Μήπως αρχίζω να γίνομαι σαν τις ψυχοπαθείς που φροντίζω; Μήπως το γεγονός πως αρνούμαι να απομακρυνθώ από δω μέσα, σημαίνει πως κι εγώ έχω κάποιου είδους ψυχοπάθεια; Μήπως κόλλησα αρρώστια από τις τρελές μου; Μήπως δεν κόλλησα τίποτα απολύτως, απλώς έξω από εδώ δεν υπάρχει κανείς να με περιμένει κι όποιος έμεινε από τους συγγενείς δυσκολεύεται να με συναντήσει και να δεχτεί να περάσει τη ζωή του μαζί μου; Σε αυτό το σημείο έχω αρκετά κοινά με τις γυναίκες που αργοσβήνουν γαντζωμένες στα κάγκελα του κλουβιού τους. Κι εκείνες δεν τις θέλει κανείς. Άχρηστες υπάρξεις».